«10»: Σύγχρονοι ερμηνευτές στο progressive ~ Rock & Metal News

Λόγω ιδιοσυγκρασίας του ιδιώματος, πολύς κόσμος έχει τη λανθασμένη εντύπωση πως ο ρόλος του τραγουδιστή σε ένα progressive rock ή metal σχήμα δεν είναι το ίδιο σημαντικός με άλλα μουσικά ιδιώματα, όμως αν παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε πως αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Τα progressive ονόματα που έχουν αφήσει το στίγμα τους ιστορικά στο χώρο είχαν ως αιχμή του δόρατος έναν τραγουδιστή που μπορούσε να ακολουθήσει το συνήθως εξαιρετικής τεχνικής παίξιμο των υπολοίπων. Από την ξεχωριστή προσωπικότητα του Peter Gabriel των Genesis και τον Ian Anderson των Jethro Tull, μέχρι τον Geoff Tate των Queensryche τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Ακόμα και οι Dream Theater χρειάστηκαν την συμβολή του James LaBrie στο "Images And Words" για να κάνουν το breakthrough.

Στην -κατά πολλούς καλύτερη μετά τα 70s- περίοδο που διανύει ο χώρος, δεν απουσιάζουν οι σπουδαίοι τραγουδιστές και την αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε η σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία των νέων άλμπουμ από Headspace, Affector και Circus Maximus, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την ύπαρξη ενός σπουδαίου τραγουδιστή / ερμηνευτή πίσω από το μικρόφωνο.

Η λίστα που ακολουθεί έχει εν μέρει αύξουσα σειρά και αποτυπώνει δέκα σπουδαίους σημερινούς ερμηνευτές στον progressive χώρο.

Προκαταβάλλοντας τα σχόλια που θα ακολουθήσουν, επισημαίνεται πως η επιλογή αφορά σε μια πιο σύγχρονη γενιά μουσικών που παρουσίασε τα καλύτερα δείγματα της την τελευταία δεκαετία (00s) και όχι στα 90s όπως π.χ. οι Geoff Tate, Ray Alder, James LaBrie, Buddy Lackey, Mike Baker, ο Roy Khan ή κλασικών ερμηνευτών από τα 70s που απουσιάζουν από αυτή.

Mariusz Duda (Riverside, Lunatic Soul)

Check: Riverside - "Second Life Syndrome" (2005)

O Duda έχει βαλθεί να φτιάξει progressive σκηνή μόνος του στην Πολωνία, κυκλοφορώντας δουλειές που είναι η μια καλύτερη από την άλλη, κυρίως με τους Riverside και δευτερευόντως με το πιο προσωπικό του σχήμα, τους Lunatic Soul. Στηριζόμενος στο συναίσθημα των ερμηνειών του και λιγότερο στο εύρος, έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στις -κατά βάση συναισθηματικά φορτισμένες- ερμηνείες του και τους ιδιαίτερα προσωπικούς στίχους που γράφει και κερδίζει δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους ερμηνευτές του ιδιώματος τα τελευταία χρόνια.

Tom Englund (Evergrey)

Check: Evergrey - "The Inner Circle" (2004)

Οι Σουηδοί Evergrey έκαναν δυναμική είσοδο στα metal δρώμενα στα τέλη των 90s, αλλά καθιερώθηκαν στα 00s, κυρίως με τα άλμπουμ "Recreation Day" και "The Inner Circle". Σχεδόν τα πάντα περνάνε από τα χέρια του Tom Englund, ο οποίος πέραν από συνθέτης και κιθαρίστας, αποτελεί και τον τραγουδιστή της μπάντας, διαθέτοντας μια χαρακτηριστική, δυναμική φωνή που γίνεται μέχρι και σπαρακτική, σε κάποιες από τις ως, επί τω πλείστον, πεσιμιστικές ερμηνείες του. Μετά τις ανακατατάξεις στην μπάντα έχει χαθεί το momentum, αλλά με το περσινό "Glorious Collision" ο Englund έδειξε να βρίσκει ξανά τον προσανατολισμό του και παραμένει μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ιδιαίτερες φωνές που ανέδειξε τα τελευταία χρόνια ο χώρος.

Mikael Eriksen (Circus Maximus, The Magnificent)

Check: Circus Maximus - "Nine" (2012)

Είναι λίγοι αυτοί που έχουν ακούσει τη φωνή του Michael Eriksen και δεν έχουν εντυπωσιαστεί. Με χροιά πολύ κοντά στον συμπατριώτη του και τεράστιο ερμηνευτή Roy Khan, συμμερίζεται την αγάπη των συμπαικτών του για τους Dream Theater χρησιμοποιώντας πολλές γραμμές που τους φέρνουν στο νου, ενώ δεν κρύβει την αγάπη του και για πιο pop / εμπορικά ακούσματα. Επέλεξε να μην ενταχθεί στους Kamelot όταν του δόθηκε η ευκαιρία, μένοντας πιστός στο potential των Circus Maximus, το τρίτο άλμπουμ των οποίων ("Nine") τον βρίσκει πιο ώριμο από ποτέ.

Ted Leonard (Enchant, Spock's Beard, Affector, Thought Chamber)

Check: Enchant - "Tug Of War" (2003)

Κλασική περίπτωση πραγματικά υποτιμημένου ερμηνευτή, που φαίνεται πως θα λάβει όλη την αναγνώριση μαζεμένη τώρα. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Με τους Enchant καθιερώθηκε, αλλά η πρόσφατη ένταξή του στους Spock's Beard αναμένεται να τον κάνει γνωστό σε περισσότερο κόσμο, ενώ εντυπωσίασε στο ντεμπούτο άλμπουμ των Affector και παράλληλα παραμένει στους Thought Chamber. Ακροβατεί ψηλά με τη φωνή του, όντας πιο κοντά στιλιστικά και ερμηνευτικά στα 80s, ενώ η χαρακτηριστική λεπτή χροιά του τον καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμο. Μέσα στους επόμενους μήνες αναμένεται να κυκλοφορήσουν τρεις νέες δουλειές με τον Leonard στα φωνητικά, οπότε θα έχουν κάθε ευκαιρία να τον γνωρίσουν, όσοι δεν τον ξέρουν ήδη.

Damian Wilson (Threshold, Headspace, Star One, Maiden United)

Check: Headspace - "I Am Anonymous" (2012)

Ο Damian Wilson θα πρέπει να θεωρείται πλέον παλιά καραβάνα στο χώρο, οφείλοντας εν πολύ την αναγνωρισιμότητά του στην αδυναμία που του είχε ο Arjen Lucassen. Πρωτό-εμφανίστηκε με τους Threshold, αλλά καθιερώθηκε με τις συμμετοχές του στους Ayreon και τους Star One, με τον ρόλο του ιππότη στο ανυπέρβλητο "Into The Electric Castle" να τον χαρακτηρίζει. Παράλληλα, συμμετέχει στους Maiden United ερμηνεύοντας ακουστικές εκτελέσεις τραγουδιών των Iron Maiden, ενώ μετά από πολλά χρόνια επέστρεψε στις τάξεις των Threshold, κυκλοφορώντας σε λίγο καιρό το άλμπουμ που άξιζε χρόνια να έχει κυκλοφορήσει μαζί τους. Τόσο με το "March Of Progress", όσο κυρίως με το ντεμπούτο άλμπουμ "I Am Anonymous" των Headspace, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να τον απολαύσουμε όπως του αξίζει.

Tommy Karevik (Seventh Wonder)

Check: Seventh Wonder - "The Great Escape" (2010)

Ο Σουηδός Tommy Karevik αποτελεί μια από τις προσωπικές μου αδυναμίες. Η φωνή του έχει μια απερίγραπτη ζωντάνια, μια τρομερή εκφραστικότητα και φυσικά φοβερές δυνατότητες, οι οποίες είναι ευδιάκριτες και στα τρία άλμπουμ των Seventh Wonder στα οποία τραγουδάει. Δίσκο με τον δίσκο γίνεται όλο και καλύτερος, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει σε σχέση με το "The Great Escape", στο οποίο είναι εκπληκτικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ικανοτήτων που διαθέτει είναι η μπαλάντα του δίσκου, το "Long Way Home".

Russell Allen (Symphony X, Star One, Adrenaline Mob, Allen/Lande, Atomic Soul)

Check: Symphony X - "Paradise Lost" (2007)

Ευκολάκι. Παρά τη μακροχρόνια πορεία του στον χώρο, τα τελευταία χρόνια έχει έρθει στο προσκήνιο όπως του αξίζει, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό με τους Symphony X. Όποιος ήταν στην πρόσφατη συναυλία τους στην Αθήνα απλά ξέρει πως ανήκει στους καλύτερους των καλύτερων, με φωνή οδοστρωτήρα. Έχει να επιδείξει πολύ μεγάλη δισκογραφία και πολλές συνεργασίες πέραν των Symphony X με πολλές ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως το μοντέρνο metal των Adrenaline Mob, τις συμμετοχές σε Ayreon / Star One του Lucassen και το μελωδικό joint venture με τον Jorn Lande στο Allen / Lande.

Arno Menses (Subsignal, Sieges Even)

Check: Sieges Even - "The Art Of Navigating By The Stars" (2005)

Δεύτερη τεράστια αδυναμία ο Ολλανδός Arno Menses που πήρε την καρδιά και το μυαλό κάθε progster όταν μας συστάθηκε μέσω του "The Art Of Navigating By The Stars" των Sieges Even, ένα κομψοτέχνημα αυτής της μουσικής. Η χροιά του και η εκφραστικότητά του είναι μοναδική, ενσωματώνοντας τις AOR καταβολές του τέλεια στο progressive πλέγμα της μουσικής των Γερμανών. Δύο δίσκοι με τους Sieges Even και δυο με τη φυσική τους συνέχεια, τους Subsignal είναι αρκετοί για να τοποθετήσουν τον Arno Menses ψηλά στις συνειδήσεις των οπαδών του χώρου. Αυτή την εποχή, πέραν από το νέο χτύπημα των Subsignal ετοιμάζει παράλληλα και τον πρώτο προσωπικό δίσκο του, σε αρκετά πιο εμπορικά μονοπάτια.

Neal Morse (solo, Transatlantic, ex-Spock's Beard, Flying Colors)

Check: Transatlantic - "The Whirlwind" (2009)

Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως μουσικός «φαινόμενο» και είναι πραγματικά εξωπραγματικό το πόση μουσική (και τι επιπέδου) παράγει αυτός ο άνθρωπος. Πέραν από μουσικός / συνθέτης ξεχωρίζει και σαν ερμηνευτής με κύριο χαρακτηριστικό τη δύναμη της φωνής του. Πήρε πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία του, κάτι που συνέβη κυρίως με τους Transatlantic και λόγω της διευρυμένης συνεργασίας του με τον Mike Portnoy. Εδώ και μια δεκαετία περίπου εγκατέλειψε τους Spock's Beard για να αφοσιωθεί στην διάδοση της πίστης του, κάτι το οποίο κάνει μέσω των προσωπικών του δίσκων, ενώ παράλληλα συντηρεί τον μύθο των Transatlantic και συμμετέχει στους Flying Colors, συνεχίζοντας να γράφει τραγούδια και για την πρώην μπάντα του! Ανεξάντλητος, προσφέρει τόνους μουσικής και συγκίνησης σε όσους έχουν την τύχη να δηλώνουν οπαδοί του.

1		Daniel Gildenlow (Pain Of Salvation)
		Check: Pain Of Salvation - "Remedy Lane" (2002)
Προφανής επιλογή; Εύκολη; Δεν ξέρω και δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ένας πραγματικά ξεχωριστός καλλιτέχνης και ένας σπάνιος άνθρωπος (για όσους τον έχουν γνωρίσει) ο Daniel Gildenlow είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιδράσει όταν του επισημάνεις πως είναι ο απόλυτος progressive ερμηνευτής. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος θέλει να πατάει στην ανατρεπτικότητα του Frank Zappa και στο μεγαλείο των Pink Floyd την ίδια στιγμή, κάτι που καταφέρνει, πηγαίνοντάς το ακόμα παραπέρα. Με τις ερμηνείες του μπορεί να σε πωρώσει ("Used", "!"), να σε καθηλώσει ("Sisters", "Iter Impius"), να σε ταξιδέψει ("Imago", "To The Shoreline"), να σε συγκινήσει ("Second Love", "Entropia"), να σε κάνει να κλάψεις ("Undertow"), να σε διασκεδάσει ("Sleeping Under The Stars"). Μοναδικός. ΠΗΓΗ: