Πάνε 35 χρόνια από τότε που ο Bruce Dickinson έγινε μέλος των Iron Maiden και πάνω από 30 από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, του θρυλικού “The Number Of The Beast”. Για να γιορτάσει αυτό το ορόσημο στην καριέρα του, ο Dickinson επέλεξε τους τρεις αγαπημένους του δίσκους με το μεγάλο συγκρότημα.
Πρώτη του επιλογή, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, είναι το “The Number Of The Beast” (1982). Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «ήξερα πως είχα γίνει μέλος ενός μεγάλου συγκροτήματος και ήξερα πως μπορούσα να το κάνω ακόμα σπουδαιότερο». Δούλευαν στο στούντιο αδιάκοπα, μέχρι τα χαράματα, γι’ αυτό και μπόρεσαν να το ολοκληρώσουν μέσα σε τέσσερις με πέντε βδομάδες. Ο τραγουδιστής παραδέχτηκε, επίσης, ότι ήταν λάθος του συγκροτήματος να μην συμπεριλάβουν στον δίσκο το “Total Eclipse”, τη θέση του οποίου κατέλαβε το “Gangland”.
Δεύτερη επιλογή του μεγάλου frontman είναι το “Live After Death” (1985), ένας διπλός live δίσκος, που αποτελούσε –κατά τα λεγόμενα του- μια «πραγματική δήλωση». Αναφέρει, βέβαια, πως για πολύ καιρό, όταν οι οπαδοί του έδιναν συγχαρητήρια γι’ αυτόν, ο ίδιος δεν ήξερε πώς να απαντήσει, καθώς δεν τον θεωρούσε και τόσο καλό δίσκο. Σχετικά με την συναυλία κατά την οποία ηχογραφήθηκε ο δίσκος, ο Dickinson θυμάται πως μπορεί ο ήχος να ήταν καλός, αλλά ο φωτισμός και τα βίντεο είχαν αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα. Ποιος, όμως, μπορεί να ξεχάσει το χαρακτηριστικότατο ‘Scream for me, Long Beach’;
Όσον αφορά στην τρίτη του επιλογή, το “A Matter Of Life And Death” (2006), ο Dickinson δήλωσε πως έκαναν σπουδαία πράγματα σε αυτό τον δίσκο και πως είναι σημαντικό ένα συγκρότημα να συνεχίσει να συνθέτει νέα μουσική, για να αποφύγει να γίνει «το σπουδαιότερο καραόκε συγκρότημα του κόσμου». Όπως ανέφερε, πιστεύει πως «το συγκρότημα κατέκτησε ένα νέο συναισθηματικό βάθος στο παίξιμο τους», το οποίο δεν είχαν αποδεχτεί έως τότε και που λατρεύτηκε από τους οπαδούς.