Το τι ακριβώς ορίζουμε σαν σπίτι, ουσιαστικά είναι μια αόριστη έννοια. Έννοια που περιορίζεται σε κάποιους τοίχους είναι μάλλον ανεπαρκής, αν και πολλές φορές στοιχειώδης και αναγκαία. Αλλά όπου ο νους ταξειδεύει, όπως σε έναν καλλιτέχνη, είναι μάλλον περιοριστική. Έτσι η αναζήτησή του πραγματικού χρόνου οδηγεί στην δημιουργία μέσω επιλογής κάποιας κατεύθυνσης, η οποία συνήθως είναι μια ιδέα. Μια ιδέα που μας παρέχει ασφάλεια, θαλπωρή ή απλά ένα καταφύγιο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, ακόμα και το παρελθόν, βαμμένο πλέον με χρώματα της επιλογής μας ή ο χρόνος σε μια πιο γενική έννοια.
Need/ Ravaya – Guitars «1999/ Αίθουσα διδασκαλίας πρώτης λυκείου- θρησκευτικά- βαριέμαι (πολύ). Βλέμμα καρφωμένο στο διαγωνίως αριστερά θρανίο. Μαύρος μαρκαδόρος. Τρεις φράσεις ξεθωριασμένες
Πολύ παρελθόν – Όχι αρκετό παρόν- Καθόλου μέλλον»
Αυτοί είναι και οι πρώτοι στίχοι από το αριστούργημά των δικών μας Αθηναίων Need. Ήταν η αρχή, αλλά όχι το τέλος του τραγουδιού που κλείνει το τρίτο τους άλμπουμ το Orvam: a song for home, του ομώνυμου 18-λεπτου κομματιού. Όμως, όταν μπει ο σπόρος, σαν μιαν ιδέα που δεν μπορεί να ξεπλυθεί ούτε με την καθημερινότητα ούτε από τον ίδιο τον χρόνο, κάποια στιγμή θα βγάλει τις πρώτες του ρίζες. Και απλά καθημερινά συμβάντα είναι σταγόνες νερού που θα τον βοηθήσουν να φυτρώσει.
Need/ Ravaya – Guitars: «2008 / Καλοκαίρι – οδηγώ. Πάω στο θέατρο. Σκοτεινιάζει- Βρέχει- μέσα Ιούλη- άγχος. Κάτι γίνεται. Σταματάω στην άκρη του δρόμου με αλάρμ. Θ αργήσω. Δεν πειράζει. Στιχάκια στα αγγλικά στις πίσω σελίδες του κειμένου του Χόρβατ (Ödön Von Horváth Ούγγρος συγγραφέας που γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1901 στο Φιούμε της Ουγγαρίας και πέθανε το βράδυ της 1ης Ιουνίου του 1938, στη διάρκεια μιας καταιγίδας, σκοτώθηκε από το κλαδί ενός δέντρου που κόπηκε ξαφνικά.).
I am the tower and the chariot… Rain flows through my veins…
Μπήκαν στα ελληνικά στο τέλος τελικά. Το ‘πε ο Ακύλλας (Ακύλλας Καραζήσης, οποίος συμπρωταγωνιστούσε με τον Ravaya στο έργο του Ούγγρου «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και αργότερα στο Εθνικό Θέατρο). Έπαιζε κι εκείνος στην παράσταση εκείνη τότε.»
Την ίδια εποχή που ηχογραφούν το δεύτερό τους Siamese God, μπαίνουν βάσεις και για το επόμενό τους άλμπουμ. Όπου, ξεφυτρώνουν νέες ιδέες ανάμεσα σε ήδη ολοκληρωμένες και διαμορφωμένες , θέτοντας παράλληλα βάσεις για το επόμενο τους άλμπουμ. Η δημιουργία του τραγουδιού, θυμίζει περισσότερο την συγγραφή ενός θεατρικού και έμμετρου έργου, όπου τα γεγονότα απλά παίρνουν μόνα τους τροπή με την ίδια την ποίηση να τα οδηγεί. Ο ίδιος ο δημιουργός είναι απλά ο καλός αγωγός μιας «εν θεώ ουσίας» / έμπνευσης.
Need/ Ravaya – Guitars: «Χρόνος απροσδιόριστος/ Το μαύρο ως η απόλυτη έκφραση του λευκού. Ελύτης νομίζω. Δε θυμάμαι πια. Δε μ’ αρέσει. mavrorvam- orvam. Το μαύρο ανάποδα αλλά όχι λευκό - όρβαμ. Όχι το ανάποδο του μαύρο. Όρβαμ. Τι είναι αυτό? - Ωραία ερώτηση.»
Ο άνθρωπος αρχίζει να σκέφτεται όταν αρχίζει να ρωτά. Πολλοί φιλόσοφοι λένε ότι η βάση της γνώσης είναι η ερώτηση, αυτήν πρέπει να ανακαλύψει ο άνθρωπος και οι απαντήσεις πάντα βρίσκονται τριγύρω. Και τις περισσότερες φορές το φως, σαν φιλοσοφική έννοια, παραπλανεί ως και τυφλώνει. Ουσιαστικά κρύβοντας τις απαντήσεις. Εκεί μπαίνουν οι νότες, σαν φορείς μιας κρυφής γνώσεις, ώστε να μπορεί μια ιδέα να ενσαρκωθεί.
Need/ Ravaya – Guitars: «Κάποια στιγμή ανάμεσα στο 2010-11/ Υποφωτισμένο ημιυπόγειο διαμέρισμα κοντά στην Πανόρμου. Κιθάρα ενισχυτής Bogner. Τύπου Alchemist. Αυτοσχεδιασμός μαζί με στιχάκια. Ο ήλιος σιδερένιος.
An iron sun looks down upon us»
Ο τόπος στον οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος, πάντα μπαίνει απρόσκλητος σε μια συζήτηση με την μούσα. Αλλά η rock/metal έχει και πάντα χώρο για οικείους ήχους μια κάποιας και σχεδόν ξεχασμένης ηλικίας. Μια ηλεκτρική κιθάρα μπορεί να μετατρέψει σχεδόν τα πάντα σε κάποιο riff είτε απλό arpeggio, με μεταλλικό μουσικό χρώμα να κυριαρχεί. Και ο τόπος δημιουργίας μπορεί απλά να είναι μια αόριστη μνήμη ή κάποια συμβατικά τείχη. Όμως, όταν οι νότες δεν είναι αρκετές για να μπορούν να ενσαρκώσουν μια ιδέα, η αναζήτηση περισσότερων ορίζει ακόμα μια μουσική περιπέτεια/δημιουργία.
Need/ Ravaya – Guitars: «Κάτι μήνες μετά / Πρόβες need πάνω από την κρεαταγορά στον Πειραιά .Ένα τραγούδι για την πατρίδα. Όχι πατρίδα. Δεν έχω. Σπίτι έχω (ακόμα). Ένα τραγούδι για το σπίτι. Α song for home. Παίζουμε όλοι… Ωραίο τραγούδι. Να ‘χει σιωπές. Παύσεις. Να μην παίζουμε συνέχεια. Βγαλ’ το αυτό το ριφ. Θυμίζει σκυλάδικο… Αλήθεια? Μορφή μία. Τηλέφωνα στο Γιάννη (Jon V. – Vocals) . Είναι μικρό. Μου φαίνεται μικρό. Κι άλλο jam. Τέλειωσε. Πάλι μικρό μου φαίνεται. Κι ο Αντώνης (Anthony – Keyboards) συμφωνεί.»
Ο χρόνος και ο τόπος είναι απλοί συμβιβασμοί για να μπορούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, την κάθε πραγματικότητα. Και για έναν μουσικό είναι η ίδια η δημιουργία. Αλλά πάντα ο τρόπος να την μοιραστείς, αποτελεί μια συγκεκριμένη διαδικασία και όπως η φύση κάνει τις παύσεις στο να γεννάει έτσι και ο μουσικός έχει την ανάγκη να ξαποστάσει, αναζητώντας μέσα στον συμβιβασμό του χρόνου το δικό του «Εύρηκα».
Need/ Ravaya – Guitars: «Studio. Ίσως ενάμιση χρόνο μετά/ Πετράκης - Κουτάς στο χορωδιακό. Πετράν θέλω το τελευταίο όρβαμ να είναι σαν τις γιαγιάδες τις Βουλγάρες που τραγουδάνε παραδοσιακά. Γέλια… Στο εφτάρι δεν έχω στίχους λέει ο Γιάννης (Jon V. – Vocals). Έγραψα στο ντέμο μια συνταγή για ρύζι και κεφτεδάκια. (Αλήθεια) Φάση είχε. Του ‘πα να το κρατήσει. Το εννοούσα. To begin the preparation of the rice with some sausage and some meatballs on the side.»
Τροφή για σκέψη μερικές φορές έχει και την κυριολεκτική του έννοια. Άλλωστε είναι απαραίτητη για να δημιουργηθεί και η ενέργεια, με όποιο επίπεδο ερμηνείας και να δοθεί . Και η τελική μορφή ή ακόμα ευμορφία μπορεί να ολοκληρωθεί με μια απλή, αλλά απαραίτητη πινελιά, κάτι σαν μια τελεία στο τέλος μιας φράσης. Το τραγούδι τελειώνει το μουσικό του ταξείδι και κλείνοντας παράλληλα και την Τρίτη δημιουργία της μπάντας.
Need/ Ravaya – Guitars: «2014 Ατλάντα (Με Βίκτωρα(Victor – Bass)και Στέλιο(Stelios – Drums)) A song for home - halfway around the globe – Orvam.
Home σαν έννοια και με μια μικρή εμβάθυνση είναι κάτι αρκετά μεγάλο και όχι μόνο με μετρήσιμους υπολογισμούς, αλλά με πιο φιλοσοφική ματιά. Λίγο δύσκολο φαίνεται να χωρέσει σε κάποιο συμβατικής διάρκειας τραγούδι και δεν υπάρχει λόγος και για αυτό. Οι στίχοι, με τους οποίους κλείνει το τραγούδι είναι στα ελληνικά, ορίζοντας και τις ρίζες του συγκροτήματος και όχι περιορίζοντάς τις σε κάποιες προσωρινές γεωγραφικές έννοιες. Και παράλληλα δίνοντας και μια ελευθερία, απαραίτητη για την δημιουργία. Ένα ακόμα σκαλοπάτι για … A song for Freedom!!!