15 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ CUCK SCHULINDER
Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια, αλλά πραγματικά νομίζω ότι αυτός ο καλλιτέχνης θα είναι πάντα παρών και πάντα επίκαιρος και αν θέλετε να με καταλάβετε, απλά κοιτάξτε πως έχουν τα γεγονότα και τι εκφράζουν τα τραγούδια του, τα οποία γράφτηκαν όχι και πολλά χρόνια πίσω. Βλέπω καμιά δεκαριά άτομα, άντε εκατοσταριά, άντε χίλια, άντε πενήντα χιλιάδες να ακούνε ακόμα με τρομερό πάθος τη μουσική του σαν να έγραψε το κάθε άλμπουμ χθες και όλοι ακούνε τη κάθε στιγμή, τη κάθε λεπτομέρεια, περιμένοντας πότε θα βγει ανακοίνωση για την προετοιμασία του νέου δίσκου και δη πότε θα βγει επιτέλους το πρόγραμμα των συναυλιών για να δουν αν ο Chuck υπολόγισε μέσα σε αυτό τη χώρα του κάθε ακροατή, ώστε το χαμόγελο που υπάρχει στα χείλη του κάθε ενός να γίνει ακόμα πλατύτερο. Πιστέψτε με, ειλικρινά το να νιώθουν κάποιοι άνθρωποι έτσι για ένα μουσικό που μόνο βιολογικά δεν είναι ανάμεσα μας είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω αν γίνεται το ίδιο και για τους άλλους που έφυγαν για να βρουν μία καλύτερη θέση κάπου αλλού και επίσης είναι ο μοναδικός μουσικός, άντε από εκείνες τις περιπτώσεις, τον οποίο δεν γνωρίζουν όσοι δεν ακούνε rock/metal ενώ τα έργα του είναι αξιομνημόνευτα και η βαρύτητα τους πολύ μεγάλη για να καταφέρουμε να την φτάσουμε, ακόμα και να την βάλουμε στους ώμους μας. Αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι εμείς που ακούμε Death θα φροντίσουμε να τους (τον) γνωρίσουμε και σε νεώτερους που θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν τη μουσική αυτή.
Ο Chuck Schuldiner λοιπόν γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1967 και πέθανε 34 χρόνια μετά το 2001 στις 13 Δεκέμβρη. Στην ηλικία των 9 χρονών χάνει τον αδερφό του και ο πόνος του μεγάλος, αμφιβάλω αν το ξέχασε ποτέ και δεν αποκλείω το γεγονός το όνομα Death να δόθηκε στην πάντα μετά από προσωπικές του σκέψεις. Προκειμένου λοιπόν να συνέλθει οι γονείς του φροντίζουν να του αγοράσουν μία κιθάρα, ώστε η μελωδία της μουσικής να του απαλύνει τον πόνο και ούτως έγινε. Ο Chuck συνήλθε βρήκε και έναν δάσκαλο, τον οποίο μετά από δυο μαθήματα του είπε ότι δεν τον χρειαζόταν και έτσι ξεκινάει τα πάντα μόνος με μόνη σύντροφο τη κιθάρα και μια αρχέγονη αγάπη του για τη μουσική. Χωρίς να χάνει χρόνο λοιπόν φροντίζει να διεισδύσει στα άδυτα του rock και metal και αφού εξέφρασε την αγάπη του για τους Kiss, Iron Maiden, Van Halen, Mercyful Fate & Watchtower δεν αργεί η μέρα που φτιάχνει την πρώτη του μπάντα ονόματι Mantas, η οποία όμως έχοντας μόνο demos στο ενεργητικό της δεν κράτησε για πολύ και αφού δεν έκανε και τίποτα στους Slaughter το 1985 φτιάχνει τους Death και τότε ποιος να φανταζόταν αυτό που θα γινόταν μερικά χρόνια αργότερα, ούτε ο ίδιος να το ‘χε κατά νου.
Τα demos τα οποία κυκλοφόρησε με τη νέα του μπάντα ήταν αμέτρητα για τα λεγόμενα, μέχρι που το 1987 βλέπει το φως της κυκλοφορίας το ντεμπούτο τους υπό τον τίτλο “Scream Bloody Gore” και ο Chuck έκανε πάρτι όχι γιατί κυκλοφόρησαν απλά ένα δίσκο, αλλά επειδή κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο που για εκείνη την εποχή ήταν μεγάλο θέμα να καταφέρει μία μπάντα να κυκλοφορήσει τον πρώτο της δίσκο. Ακατέργαστη παραγωγή που τρελαίνει τον κάθε ένα όμως στο άκουσμα του και στο line – up του δίσκου ήταν ο ίδιος στα φωνητικά, κιθάρες, μπάσο και ο Chris Reifert στα drums. Τον επόμενο χρόνο όμως στον νέο δίσκο και ακόμα πιο εξελιγμένο “Leprosy” τα πάντα σχεδόν αλλάζουν, ο ήχος είναι ακόμα πιο death metal νέοι μουσικοί τον πλαισιώνουν και ο Chris αποχωρεί.
Ξαφνικά το death metal γίνεται πιο μεγάλο και τρανό χάρις σε αυτόν τον μουσικό και την ευφυΐα του, νιώθει τη θηλιά να του σφίγγει το λαιμό και εκείνος χαίρεται, χαμογελάει, παραμένει χαμηλών τόνων άνθρωπος και παραμένει συγκεντρωμένος στην αγάπη, του, στο όνειρο του, στο όραμα του για μουσική. Συνεχίζουν και τον πλαισιώνουν μουσικοί που ο καθένας τους έχει αυτό που ψάχνει ο Chuck για να πάει παραπέρα, να φύγει και να απομακρυνθεί από τις μόδες και τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας και κάπως έτσι γεννιέται και το “Spiritual Healing”, στο οποίο φανερώνονται δύο νέα πράγματα, τα πρώτα progressive στοιχεία μέσα στο death και οι πολύ σοβαροί και κοινωνικοί στίχοι που γράφει ο Chuck, οι οποίοι πλέον αν χαρακτηριστούν ως προφητικοί για κάθε κατάντια που έχει λάβει μέρος τα τελευταία χρόνια δεν θα αναρωτιόμουν καθόλου πως έγινε αυτό. Για ακόμα μια φορά μέσα σε δύο χρόνια βγάζει δύο δίσκους, μετά τον προαναφερθέντα το 1991 κυκλοφορεί το “Human” όπου ξανά με νέους μουσικούς να τον ακολουθούν μπαίνει σε ακόμα πιο τεχνικά μονοπάτια, αλλά η επιθετικότητα παραμένει.
Οι στίχοι του ανθρώπινοι, ψυχολογικοί ότι ακριβώς προσδιορίζει τη μουσική του ανθρώπου αυτού death + progressive = ψυχολογία, αλλά ανθρώπινη και νοητή όχι περίτεχνη και πράσινα, κόκκινα και κίτρινα φωτάκια για επίδειξη και επιφανειακή λάμψη. Στην περίπτωση του “Human” ο Chuck ήξερε ποιους έπαιρνε μαζί του, ήξερε ποιοι ήταν ικανοί να προσφέρουν αυτό που έχουν μέσα τους για να γίνει ένας τέτοιος δίσκος, ειδικά με τους κυρίους Paul Masvidal & Sean Reinert, οι οποίοι μεγαλουργούν προοδευτικά στους Cynic. Εκεί λοιπόν που αρκετοί θα αναρωτιούνταν μετά από ένα τέτοιο δίσκο τι άλλο μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, ο Chuck συνεχίζει να προχωράει, συνεχίζει να κάνει μεγαλύτερα βήματα από εκεί που ήταν πριν, εκεί που αρκετοί ήταν στα ίδια, ο Chuck ήταν, ας μου επιτραπεί η έκφραση 4 έτη φωτός μπροστά. Το 1993 δημιουργεί το “Individual Thought Patterns”, κατά πολλούς ο πιο τεχνικός δίσκος και δεν θέλω να διαφωνήσω, διότι συμφωνώ απόλυτα και το ακόμα καλύτερο σε αυτό το δίσκο είναι η συμμετοχή του Andy LaRoque κιθαρίστα του Διαμαντένιου Βασιλιά, ο οποίος μέσα στην κάπνα και δεμένη ατμόσφαιρα του τεχνικού παιξίματος του Chuck, εκείνος έδινε μία άλλη, γλυκιά και συνάμα σκληρή δόση μελωδίας. Αυτό ακριβώς ήθελε ο Chuck για τον συγκεκριμένο δίσκο και εκεί που εκ πρώτης όψεως και άνευ ακροάσεως αυτή η συνεργασία φαίνεται και ακούγεται θεωρητικά περίεργη, στο τέλος χαμογελάνε και τα αυτιά σου!
Τα χρόνια περνάνε και τα line – up των Death συνεχίζουν να αλλάζουν, αφού για κάθε δίσκο ο Chuck ήθελε και συγκεκριμένη μεταχείριση και συγκεκριμένα χέρια και μυαλά και το 1995 παρέδωσε το “Symbolic” όπου ο τίτλος του νομίζω ότι τα λέει όλα, αυτός και αν είναι προφητικός δίσκος, εκεί και αν ο Chuck μεγαλούργησε στιχουργικά κάθε στροφή και μεγάλη αλήθεια, κάθε στίχος και μεγάλη πραγματικότητα στη σημερινή κοινωνία, ίσως όμως να ήταν και δικά του λόγια και ανεξήγητα για εκείνη την εποχή που ήθελε να δηλώσει πως έβλεπε εκείνος την δική του κοινωνία, αυτήν που ζούσε τότε, ναι ανεξήγητα λόγια όπως ανεξήγητα και περίτεχνα ήταν τα εξώφυλλα των δίσκων του.
Τρία χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο 7ος και τελευταίος δίσκος του με τους Death, αλλά κανείς δεν το γνώριζε αυτό, κανείς δεν ήξερε ότι ο Chuck θα περνούσε ένα Γολγοθά πόνου, αλλά περιούσιας προσπάθειας από πλευράς του να καταπολεμήσει αυτό που είχε και τον ταλαιπωρούσε. Το “Sound Of Perseverance” είναι ένας progressive/death metal δίσκος που καλύπτει την αγάπη του Chuck για το metal, όπως έλεγε εκείνος δεν έχει σημασία αν είσαι powerάς ή blackάς, ή ακούς metal ή όχι, οι ταμπέλες έχουν μικρή σημασία. Άραγε αυτό πόσοι το καταλαβαίνουμε και το αντιλαμβανόμεθα άνευ προκαταλήψεων; Ο δίσκος αυτός είχε τα πάντα μέσα, αλλά και μία διασκευή στο “Painkiller” έτσι όπως μόνο ο Chuck θα μπορούσε να το διασκευάσει και έτσι όπως μόνο οι Death θα μπορούσαν να το παίξουν. Την επόμενη χρονιά όμως ξεκινάει η μάχη…
Παρουσιάστηκε πόνος στο πάνω μέρος του λαιμού, το οποίο όμως δεν διαγνώσθηκε τελικά ότι προήλθε από όγκο. Ακολούθησε θεραπεία, ενώ παράλληλα την ίδια χρονιά κατάφερε και κυκλοφόρησε με τους Control Denied, το άλλο του δημιούργημα, τον πρώτο τους δίσκο “The Fragile Art Of Existence”, το οποίο άλμπουμ συνέχισε να διατηρεί την τεχνικότητα αυτού του μουσικού, αλλά σε ένα πιο καθαρό heavy metal υπόβαθρο, μιας και τα στοιχεία του γενικότερου death metal, που υπήρχαν στην άλλα μπάντα δεν ήταν και πολύ φανερά. Άλλωστε τι λόγο θα είχε να φτιάξει μία αντί – Death μπάντα; Ενώ λοιπόν οι Control Denied δούλευαν ρολόι και οι Death είχαν μπει στον πάγο προσωρινά και δυστυχώς παντοτινά τα πράγματα στην υγεία χειροτέρευαν καθώς εμφάνισε καρκίνο στον εγκέφαλο, αλλά όπως και στη μουσική του δεν έμεινε στάσιμος να κλαίει και να αναρωτιέται τι θα κάνει, έκανε αυτό που έπρεπε, επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχημένη. Όλα λοιπόν συνέχισαν στους κανονικούς ρυθμούς με τον Chuck να τακτοποιεί τα πάντα για το χρόνο που έχασε με την ασθένεια του ετοιμάζοντας το νέο υλικό με τους Control Denied, όμως τελικά ο όγκος επέστρεψε και παρά τις συνεχείς του προσπάθειες και θεραπείες ο Chuck αποδυναμώθηκε και σαν να μην έφτανε αυτό το Δεκέμβρη του 2001 αρρώστησε και πάλι από πνευμονία και λίγες μέρες αργότερα έφυγε απελευθερωμένος από τον πόνο της ασθένειας του.
Ο Chuck Schuldiner ήταν, είναι και θα είναι ένας Τεράστιος Άνθρωπος και Μουσικός επειδή:
Α) Γιατί γνώρισε τον πόνο από μικρός και φρόντισε να τον γιατρέψει με τη μουσική αυτοδίδακτα, όπως λίγοι το έκαναν.
Β) Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν τα media ή ο κόσμος γενικότερα για τη μουσική προσέγγιση και εξέλιξη που είχε στους Death, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.
Γ) Μπορεί μέσα στη πάντα να φαινόταν δικτάτορας από τις συνεχείς αλλαγές στο line – up, αλλά έχει πραγματικά μεγάλη σημασία γιατί το έκανε και δεν είχε αναφερθεί έστω και μία φορά άσχημα για κάποιον από όλους αυτούς τους μουσικούς. Αντιθέτως εκείνοι μόνο τα καλύτερα μπορούν να πουν για τον Chuck.
Δ) Διότι ο Warrel Dane μετάνιωσε πικρά που όχι απλά δεν συμμετείχε στο δίσκο των Control Denied, αλλά που δεν συνεργάστηκε με αυτόν τον σπουδαίο μουσικό και κάθε φορά που του το αναφέρουν το μετανοιωμένο βλέμμα του λέει αρκετά.
Ε) Διότι στην πραγματικότητα δεν τον νίκησε η αρρώστια του, αλλά ο "Θεός" κατάλαβε ότι ο Chuck Schuldiner ήταν πολύ μεγάλος άνθρωπος και τα έργα του τεραστίας σημασίας, σπουδαιότητας και ταπεινότητας για να χωρέσει ο ίδιος μέσα στον κόσμο μας
Δεν έχω να αναφέρω τίποτα άλλο, τα λόγια μπρος στην πραγματική αξία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι λίγα και φτωχά, ότι και να γράψουμε, ότι και να πούμε, τίποτα δεν θα μπορέσει να φτάσει το επίπεδο κάποιου από τους δίσκους του. Το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να τον ακούμε, να συνεχίσουμε να τον καταλαβαίνουμε ακόμα περισσότερο μέσα από τους στίχους του. Δεν είναι Θεός, είναι όμως ένας άνθρωπος που πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές και αυτού του είδους οι άνθρωποι ξέρουν περισσότερα από όλους τους άλλους, ώστε να τους ακούμε και να ψαχνόμαστε και εμείς όταν στο τέλος καταφέρνουν και βγαίνουν και νικητές, αλλά και συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσα μας.
